Natanja Vreug­denhil

Wie ben je?

‘Sinds mijn dertiende woon ik in Amersfoort. Ik ben getrouwd, heb een dertienjarige dochter en werk in de communicatie. We wonen met onze hond Lefko en konijntjes Bunny en Tiddo. Toen onze dochter geboren werd, werd ik me steeds bewuster dat het er niet zo goed voorstaat met de aarde. Ik wil dat zij en andere kinderen een mooi, goed en gezond leven kunnen hebben. Ik begon met wasbare luiers, werd vegetariër en besloot niet meer te vliegen. Op een gegeven moment kwam er ook frustratie bij; ik kan wel mijn best doen, maar de overheid is aan zet om het systeem te veranderen.

Een tijdje ben ik zoekende geweest hoe ik daaraan wilde bijdragen; ik werd activistisch. Tijdens een demonstratie tegen de aanleg van de westelijke rondweg in Amersfoort, een jaar of drie geleden, leerde ik Olivia (Butterman, bestuurslid afdeling Utrecht en nummer 4 op de lijst, red.) kennen. Bij de demonstratie had ik echt het gevoel: het gebeurt lokaal, zie wat je bij kunt dragen aan je eigen leefomgeving. De stad is de samenleving in het mini. Het maakt het heel tastbaar en concreet om daar invloed op te hebben.

Het was eigenlijk nooit mijn ambitie om politiek actief te worden. Maar toen ik zoekende was naar hoe ik mijn energie kon kanaliseren, kwam de leergang Gemeenteraad van de Partij voor de Dieren en besloot ik mee te doen. Daar merkte ik dat ik veel aspecten die je in de politiek nodig hebt in mijn bagage had. Niet alles, maar het overlapt hier en daar met het communicatievak. Hoewel ik de politiek dus nooit als route voor mij zag, ben ik er anders tegenaan gaan kijken. Mijn hele leven wil ik al dingen veranderen en ik besefte: nu heb ik de kans om dit te doen, dus ga ik ervoor.’

Waar sta jij voor?

‘Wat mij raakt is de klimaatcrisis, de ecologische crisis en de houding van de mens ten opzichte van de natuur. En daar valt veel onder. We moeten leven binnen de grenzen van de aarde, op een rechtvaardige manier die niet ten koste gaat van anderen, óók lokaal. Wat mij zo triggert in de coronacrisis is dat Rutte zegt: de vrijheid van de een moet niet ten koste gaan van gezondheid van de ander. Terwijl ons gedrag rechtstreeks ten koste gaat van anderen, op andere plekken op aarde, maar ook heel dichtbij. Ik hoop eraan bij te dragen dat we dat ook gaan zien.

In Amersfoort wil ik lokaal strijden om te behouden wat we hebben. Ik ben – net als veel mensen uit de wijken eromheen – veel te vinden in Park Schothorst, een van de plekken waar gemeente wil bouwen. Dit is nou een typisch voorbeeld van welzijn; het is een belangrijke plek voor mensen in de omliggende wijken. Je komt daar voor je mentale gezondheid. Er is een weitje met paarden en een stuk bos. Soms kan een wandelingetje je lekkerder in je vel laten voelen. We willen dat park beschermen, nu en in de toekomst, door vast te leggen dat het park park blijft. Daar is ook een burgerinitiatief voor opgezet.

Ook in Amersfoort lopen we aan tegen de knelpunten van het systeem waar we in zitten. Neem de wooncrisis. In 2020 kochten beleggers 39% van alle woningen die te koop stonden in de Amersfoortse binnenstad. Ook in andere wijken zijn ze actief. Daardoor komen starters in de knel. Maar ook huurders; wanneer zij voor 40 vierkante meter meer dan duizend euro moeten betalen en een contract krijgen voor bepaalde tijd. Op die manier is het moeilijk voor mensen om het financieel te redden. We kunnen niet alles oplossen, maar wel dingen doen om te voorkomen dat mensen met een veel lager inkomen bijvoorbeeld moeten verhuizen uit hun wijk omdat huurprijzen te hoog worden in hun buurt.

Verder vind ik het belangrijk om te staan voor mensen die (even) geen ruimte hebben om met deze onderwerpen bezig te zijn omdat ze puur bezig zijn met overleven. Er kan een fase in je leven zijn dat je er niet aan toekomt. Ik voel het als mijn missie om die mensen altijd voor ogen te houden bij het maken van politieke keuzes.

Een voorbeeld hiervan in ons verkiezingsprogramma is dat voor kwijtschelding van de gemeentelijke belastingen dezelfde normbedragen moeten gaan gelden als voor de bijstand. Op dit moment moeten minima met hun moeizaam gespaarde buffer de gemeentelijke belastingen betalen, echt een ontmoediging van financieel gezond (spaar)gedrag. Daarom zegt de Partij voor de Dieren: weg met de bufferboete!’

Wat verwacht je van jullie deelname aan de gemeenteraadsverkiezingen 2022?

‘Veel kiezers zijn teleurgesteld door de plannen van de westelijke rondweg en de kap van vierduizend bomen, waarvan de helft al is gekapt. De Partij voor de Dieren kijkt daar anders tegen aan. Inzichten kunnen veranderen. Als we het hebben over biomassa, dacht ook Urgenda ooit dat dit een goed idee was. In dat soort gevallen is het sterker om te zeggen: het kost geld, maar we gaan er toch niet mee door, want het is niet de goede oplossing.

Tegelijkertijd moeten we ook eerlijk zijn en toegeven dat de democratie ingewikkeld is: Amersfoort is een stad waar heel veel speelt. We hebben een prachtig programma waar veel in zit, maar het is ook veel om te behappen. Hoe meer mensen we in de raad hebben, hoe meer capaciteit we hebben om het programma uit te voeren. Ik hoop in elk geval op twee tot drie zetels.’

Als je een dier zou zijn, welk dier zou je dan zijn en waarom?

‘Ik ben natuurlijk al een dier, hè. En ik zou een menselijk dier willen blijven, maar dan eens willen leven in een ander systeem, als man, als iemand van kleur, of in een andere tijd. Je denkt dat je je kunt inleven in een andere context, maar dat zou ik echt willen ervaren. Zo ben ik ervan overtuigd dat de emancipatie nog niet af is. Ik denk dat als ik bijvoorbeeld een dagje man zou zijn, dat ik zou ervaren welke verschillen er écht zijn.’